çamurlu mavi lastik ayakkabılarımla koşuştumacanın gerisinde kalmıştım. ara sıra düşüyordum yere .diğerleriyse uzaktan gelen sesin heyecanından farkında değillerdi. dizlerimi parçalayan çakıl taşlarının acısını ve yara olan kabuklarımın benden kopuşunu daha unutmadım.ama gayretliydim .ben de olmalıydım orda .yetişmeliydim o sese... vazgeçmiyordum hiç... evet .. belki bir kaç kez düştüm... belki yetişemedim... ama artık o ses benim yeşile yakın mavinin ortasında...
5,07,08
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder